แขกหรรษา

          สวัสดีครับทุกท่าน พบกันอีกแล้วนะครับ ช่วงนี้อากาศร้อนเหลือทน ประเทศไทยนับวันยิ่งร้อนขึ้นทุกที เดินไปไหนมองไปไกลๆก็เห็นไอแดดกระทบพื้นเห็นแล้วอยากจะอยู่แต่ในบ้านไม่อยากไปไหนเอาเสียแต่พอคล้อยเย็นมาพอมีลมพัดเย็นๆให้ได้นั่งจิบเบียร์เต๊ะจุ๊ยอยู่ร้านลาบอย่างสบายใจ พอเจออากาศร้อนแบบนี้แล้วทำให้ผมก็นึกขึ้นมาได้ว่า ช่วงปีที่ผ่านมามีโอกาศไปเยือนเมืองราชาสถาน ประเทศอินเดีย จากที่คิดไว้ว่ามันต้องร้อนแน่ๆเพราะเป็นเมืองทะเลทราย แต่กลับไม่เป็นอย่างที่คิด หรรษาจริงๆครับทริปนี้           ผมเดินทางจากเมืองอัคราโดยรถไฟเพื่อไปชัยปุระ, ราชาสถาน ก็ใช้เวลาเกือบวันครับ ใช้ชีวิตกินนอนอยู่บนรถไฟอยู่ๆไปก็มีช่วยพนักงานเขาเก็บขยะ เพราะแขกที่นี้กินแล้วก็ทิ้งกันตรงทางเดินเลยครับ ก็ทำไงได้ไม่มีถุงขยะให้นี่หว่า!! ผมเดินทางไปพร้อมกับเมียแล้วก็เพื่อนเมียอีกคน พอดีเพื่อนเมียเขาเรียนต่ออยู่ที่สันตินิเกตัน มหาลัยฯปิดเทอมพอดีเลยมาเที่ยวด้วย เมียผมเดินไปไหนผมต้องตามติดแจด้วยความเป็นห่วงกลัวโดนแขกแกล้ง เพราะหน้าเจ๊แกแปลกที่สุดแขกมองกันตาไม่กะพริบเหมือนของแปลกจากต่างแดน (ก็หน้าแกหมวยเจ๊กอย่างงั้นแขกมันก็แปลกตาสิวะ)

                  สวัสดีครับท่านผู้อ่าน วันนี้เป็นวันพุธที่ ๒๗ กุมภาพันธ์ พ.ศ. ๒๕๖๒ เป็นวันใกล้สิ้นเดือนที่ผมเองก็จะสิ้นใจ แต่ก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างจากบุญกุศลที่เคยทำบุญทำทานทั้งเมียและแม่ยายรวมไปถึงแม่ผมเองทำกับข้าวไว้เยอะทำให้รอดไปหลายมื้อ เผอิญวันนี้หลังทานมื้อเย็นจากฝีมือแม่ยายและเมียเสร็จก็มานั่งย่อยอาหารด้วยการดูข่าวก่อนละคร ก็สะดุดหูด้วยข่าวเหตุเครื่องบินรบของอินเดียตกในเขตของปากีสถาน (อะไรที่เป็นเรื่องของแขกไม่มีทางผ่านตาผมไปได้หรอกครับ)           ความขัดแย้งระหว่างสองประเทศนี้เกิดขึ้นมานานแล้วครับ หลังจากมหาตมะคานธีได้ต่อสู้แย่งชิงเอกราชกับอินเดียจนได้เอกราชมาแล้วก็มีเหตุทำให้ชาวอินเดียส่วนหนึ่งต้องอพยพไปตั้งประเทศใหม่เป็นปากีสถานตั้งแต่นั่นมาทั้งสองประเทศก็ทะเลาะกันอยู่เนืองๆ ที่ชายแดนระหว่างอินเดียและปากีสถานมักจะมีสวนสนามกันบ่อยๆ จะเป็นวันที่เปิดให้ญาติพี่น้องทั้งสองฝั่งมาพบเจอกัน(เรียกว่า เทศกาล Wagah-Attari) ทหารทั้งสองประเทศจะเดินสวนสนามแข่งกันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยท่าทีที่ขึงขังเหมือนโดนด่าบุพพการีมา แต่ก่อนสวนสนามจนมีเรื่องมีราวจนปัจจุบันก็ลดความก้าวร้าวกันลงเห

          สิ่งที่จำเป็นต่อการดำรงชีวิตพื้นฐานของมนุษย์คงหนีไม่พ้นสิ่งที่ถูกปลูกฝังกันมาตั้งแต่ก้อนก่อนว่าสิ่งจำเป็นต่อการดำเนินชีวิตของมนุษย์นั้นคือ ปัจจัยสี่ โดยไม่จำเป็นต้องพึ่งเทคโนโลยีใดๆอย่างในปัจจุบัน แต่เมื่อมองดูแล้วปัจจัยสี่เหล่านี้ไม่มีอะไรจะสำคัญไปกว่า “ อาหาร ” ขาดอาหารแค่เพียงเวลาไปไม่กี่นาทีก็สามารถสร้างความทรมานให้คนเราได้พอสมควร ถึงแม้จะมีที่อยู่อาศัยใหญ่โตหรูหรา แต่ไม่มีปัญญาจะหาอาหารกินได้ก็ช่างเวทนา ดังนั้นอาหารคือสิ่งสำคัญที่สามารถขับเคลื่อนมนุษย์ไปสู่จุดมุ่งหมายอื่นๆได้อย่างสมบูรณ์           ประเทศไทยนับได้ว่าเป็นประเทศที่ได้รับอิทธิพลวัฒนธรรมจากดินแดนอื่นๆมาทั่วสารทิศ ทั้งวัฒนธรรมทางภาษา , ศาสนา , การแต่งกาย , วิถีชีวิตและอาหาร ชีวิตมนุษย์จะอยู่ได้อย่างไรหากไร้อาหารในการดำรงชีวิต ประเทศไทยมีอาหารหลากหลายอยู่ทั่วประเทศ รวมไปถึงอาหารนานาชาติ มีให้ได้ลิ้มลองตั้งแต่ข้างถนน จนถึงระดับภัตตาคารห้าดาว มีทั้งต้นตำรับจากบรรพบุรุษที่ส่งต่อกันจากรุ่นสู่รุ่นและการคิดค้นสูตรใหม่ๆเพื่อให้แปลกออกไปจากเดิม แต่มีอาหารอยู่จานหนึ่งที่คนไทยทุกชนชั้นทุกเพศทุกว